Het is mistig, op het natte wegdek schitteren de oranje knipperende verkeerslichten. Het is doodstil en het geknisper van het zand onder mijn voeten maakt dat het voelt alsof ik in een spannende film zit. 

Maar de simpele waarheid is al mooi genoeg. De mooie blauwe kevers waarvan ik zoveel doden op de heide zag liggen. Hun blauw glanzende schildjes trokken mijn aandacht. Zorgvuldig nam ik er een aantal mee naar de auto en bewaarde ze op de meest slimme plek, de asbak.

Hoelang ze daar vergeten lagen te zijn, ik heb geen idee. Maar ‘ik vond allemaal blauwe kevers’ liet mijn hart een sprongetje maken. En nu, terwijl de auto al twee jaar een nieuwe eigenaar heeft, gaat er een keveroverdracht plaatsvinden. Om dat feitje heb ik meer plezier dan je misschien zou denken, maar mijn fantasie gaat op de loop. 

Bijna drie maanden zit ik in isolatie in Wierum en mijn museum groeit. Eerst de dijk op, daarna koffie. Dat is mijn ochtendroutine sinds ik hier verblijf. Camera om de nek en gaan. De race is tijdelijk gestopt en daarmee heb ik ineens de rust gevonden om eindeloos te struinen en verzamelen. Ik zie veel en sommige dingen neem ik mee. 

Uit notitieboekjes vallen gedroogde bloemen. In zakken vind ik steentjes en in mijn mapje voor SD-kaarten zit al jaren een berkenblad met alleen maar nerven. Niets vreemds, dit is nooit anders geweest. Mijn slaapkamer vroeger was een minimuseum met verschillende afdelingen voor vondsten uit de natuur. 

Toen ik voor het eerst een camera in de hand geduwd kreeg vond ik een nieuwe manier van verzamelen. Een nieuwe manier om mee te nemen wat mijn aandacht trekt. Elke vrije minuut ging ik met mijn camera op pad. Zonder speciaal doel liet ik me leiden door nieuwsgierigheid. 

Een paar jaar later werd fotografie mijn werk. De liefde voor het observeren en verzamelen bleef. Fotografie werd mijn middel om dit te laten zien. Maar op pad zonder specifiek doel, daar gunde ik mijzelf de tijd vaak niet voor.

Met de isolatie door het Coronavirus kwam er ook ineens extra tijd. Ik doe weer dat waar ooit mijn liefde voor fotografie begon. Bij elke foto ben ik nieuwsgierig naar het verhaal erachter. Zonder moeite ontstaan er verschillende scenario’s in mijn hoofd. Maar soms is de simpele waarheid al mooi genoeg. En dat is dat het terug zijn bij hoe ik ooit begon met fotograferen me laat zien hoeveel ik gegroeid ben. Als fotograaf maar bovenal als persoon. 

Hoi! Ik ben Tessa Wiegerinck en ik observeer. Uren kan ik me vermaken met het kijken en analyseren van menselijke interacties, als fotograaf leg ik dat vast. Het liefst in combinatie van portret en documentaire fotoseries. Eigen baas zijn is dat ik zelf bepaal met wie ik werk en welk werk ik doe. Dus ik ben blij dat Wendy en ik elkaar gevonden hebben en we nu de Flextukkers zijn. Nieuwe mensen leren kennen, goede flexwerkplekken vinden en coole verhalen voor de zelfstandigen in Twente maken. Meer weten of contact opnemen? Mail ons vooral op mail[@]flextukkers.nl.