Ik zit in een hoekje op de grond en observeer alle drukte om me heen. Nu al moe. Maar de avond is nog lang, het is tijd om actie te ondernemen. Moed en spullen te verzamelen. De zenuwen voor het onbekende zijn groot. Straks ben ik verslaafd, ik weet het nu al.
Vaak denk ik terug aan dat moment, ik kan het voelen. Mijn klamme handen op de marmeren vloer als ik me langzaam omhoog duw. De toenemende spanning terwijl ik met koffer en apparatuur door de onbekende stad loop, op weg naar een tourbus die een week mijn thuis zou zijn.
Dat ik verslaafd zou worden had ik goed ingeschat. De redenen voor die verslaving had ik onderschat. En hoe langer we -thuiswerken indien mogelijk-, hoe meer ik me daar bewust van ben. Tien maanden werken we nu op deze manier. Mijn huis is fantastisch en ik ben blij weer officieel (Flex) Tukker te zijn. Maar het werk gedaan krijgen valt me zwaar.
Dagen alleen zijn en me alleen maar bezig houden met wat ik wil doen en maken? Fantastisch.
Als dat tenminste afgewisseld wordt met gekte, in beweging zijn en de deadlines die daar automatisch bij horen.
Werk gedaan krijgen is zoveel makkelijker wanneer ik in de hectiek dingen moet doen. Wanneer de druk hoog is. Wanneer er actie om me heen is.
Dat is één van de dingen waarom touren zo verslavend is. Maar dat is ook de reden waarom flexwerken zo enorm goed voor mij werkt.
De prikkels van onverwachte gebeurtenissen en mede creatieven waarmee één zin of grap uit kan monden in grote en rare plannen.
Of die plannen ook uitgevoerd gaan worden doet er niet toe. Ze worden gemaakt. We roepen tegen elkaar in enthousiasme en we stoken elkaar op voor meer. Dat geluksgevoel en die blijheid, het is mijn brandstof.
Zoals toen Wendy en ik gingen fantaseren over wat we precies samen zouden willen doen. Want samenwerken dat wilden we. Maar wat dan? En hoe?
Toen er ‘FlexTukkers’ uit Wendy’s mond kwam begonnen we te grijnzen. Gevolgd door hard lachen. We bleven er grappen over maken en wisten het beide. Geen idee of dit een lang project wordt maar we gaan hier NU wat mee doen. We zijn FlexTukkers. Dus daar waren we. En hier zijn we nog steeds.
FlexTukkers maar dan thuis. Ik heb verschillende hoekjes waar ik zit. Op de grond, op de bank, aan tafel, op tafel. Maar mijn favoriet is de vensterbank want daar kan ik in ieder geval observeren. Er is niemand die ineens een raar liedje in m’n oor zingt. Niemand die met een wild plan komt. Maar ik kijk en mijn fantasie doet de rest. Mijn gedachten gaan op reis terwijl ik thuisblijf en ondertussen puzzel ik uit wat nou mijn formule is om alle te gekke plannen en ideeën tot uitvoer te brengen.
Ik mis de gekte. Ik mis mensen in levende lijve. Ik mis genoeg hebben van mensen in levende lijve. Ik verlang naar gelukzalig zuchten dat ik EINDELIJK WEEK EEN HELE WEEK NIEMAND HOEF TE ZIEN.