Ik heb het zo koud dat al mijn spieren gespannen zijn. Mijn benen zijn gevoelloos omdat ik te lang met spaghettibenen in dezelfde houding zat. Mijn hoofd maakt overuren dus de signalen van lichamelijke behoeften komen niet aan.
Ik voel een beetje opwinding als ik binnenkom. Waar zal ze zitten? Zie ik haar al? Mijn ogen gaan alle kanten op. Terwijl ik een rondje draai bedenk ik me dat er ook andere mensen zijn.
Ik deed het weer.
Op tijd slapen was het plan. Maar de nieuwe dag is al begonnen wanneer ik met de meubels schuif. Tijd voor een grote verbouwing in mijn werk en hobbykamer.
Op dit moment zijn mijn bewegingen zo beperkt. In huis. Geen mensen. Niet op weg ergens naartoe. Geen nieuwe indrukken.
ALLES HETZELFDE. En dat moet ik niet.
Ik mis genoeg hebben van mensen in levende lijve.
Ik mis de high van de beste drugs ooit. Onverslaanbaar voel ik me: alles lukt; ik ga als een dolle. Uren doorgaan terwijl ik vergeet te eten, drinken of toiletteren. Wanneer ik probeer te bewegen merk ik dat ik al uren in dezelfde houding zat en bepaalde ledematen het niet meer doen.
De koffie heb ik nog niet weten te bereiken maar hij loopt al achter me aan. Sommige dagen doe ik een poging het te negeren. Maar ik weet het goed, negeren heeft geen zin.
Helaas zal ook flexwerken de aankomende tijd dus opnieuw plaats vinden op onze thuiswerkplekken.
De flexplek-reviews die klaar staan voor publicatie blijven daarom nog even in isolatie.
Over 3,5 uur gaat de wekker dus slapen heeft de voorkeur maar mijn hoofd raast.
Veel vaker schreef ik er al over. Dat mijn eigen ritme geen negen tot vijf is.
Dus terwijl ik schrijf negeer ik het stemmetje dat zegt dat het verstandig is om te gaan slapen. Effectief en plezier is altijd beter dan verstandig.
COLUMN – Het is mistig, op het natte wegdek schitteren de oranje knipperende verkeerslichten. Het is doodstil en het geknisper van het zand onder mijn voeten maakt dat het voelt alsof ik in een spannende film zit.
© 2024 FlexTukkers — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑
